ေ၀ဇင္ ေက်ာင္းတက္တုန္းကပါ ၊ေ၀ဇင္တို့ေက်ာင္းမွာ လူမ်ိဳးေပါင္းစံုရွိပါတယ္။ ေ၀ဇင္တို့ သူငယ္ခ်င္းအဖြဲ႕Indian, Chinese, Aussie ျပီးေတာ့ေပါ့။ သူငယ္ခ်င္းေတြက သူတို့အစာစားအစာေတြ တေယာက္ျပီးတေယာက္ ယူလာျပီးေကၽႊးၾကတယ္။ သူတို့အစားအစာေတြက ေ၀ဇင္တို့နဲ့ မစိမ္းဘူးေလ။ တေန့က်ေတာ့ ၾသစီမကေလ နင့္တို့ အစားအစားငါတို့မစားဘူးေသးဘူးတဲ့ ဆိုေတာ့ ေ၀ဇင္ ေခါင္းေၿခာက္ျပီေပါ့၊ ဟုတ္တယ္ေလ ျမန္မာအစားအစာဆိုတာ အေရာင္ေတြ ဆီေတြနဲ့ သယ္လို့ကမလြယ္ဘူးေလ။ အဲ့ဒါနဲ့ သယ္လို့လဲ လြယ္ သူတို့လဲ စားနိုင္မဲ့ဟာမ်ိဳး လုပ္ရမွာေလး ဆိုေတာ့ ေကာင္ညွင္းေပါင္းေလးဘဲလုပ္တာေပါ့၊ အကုန္လံုးလုပ္ကိုင္လို့ ျပီးမွ အုန္းသီး၀ယ္ဖို့ေမ့လာတယ္ေလ ဒါနဲ့အေမက ငါးေျခာက္ေၾကာ္ေလးနဲ့လဲ ေကာင္းပါတယ္ဆိုလို့ အေညာ္ခံျပီး ၾကြပ္ရြေနေအာင္ေၾကာ္တာေပါ့။
မနက္က်ေတာ့ သူတို့ကလဲ စားၾကည့္မယ္ေပါ့။ ဟို Asian ၂ေယာက္ကလဲ စားၾကည့္ျပီးေကာင္းတယ္ေပါ့။ ျပီးေတာ့ ၾသစီမ ကစားတယ္ ေကာင္းညွင္းေပါင္းစားျပီးေကာင္းတယ္တဲ့ ငါးေၿခာက္လဲစားျပီးေရာ ၾသစီမေလ ေမ်ာက္က က သလိုျဖစ္ျပီး ေ၀ဇင့္ ဆီကေလ ေကာင္းညွင္းေပါင္းဘူးယူျပီး တခါထဲ ငါးေၿခာက္ေတြ အကုန္လြတ္ျပီလိုက္တယ္ေလ ၊ ျပီးေတာ့ ေျပာေသးတယ္ နင့္ငါးေတြက ပုပ္ေနတာ အနံကိုေဟာင္ေနတာဘဲ နင္မသိဘူးလား တဲ့ ေ၀ဇင္ သူကိုဘာေျပာရမွန္းကိုမသိေတာ့တာ။ Asian ေတြကေတာ့ ငါးေၿခာက္စားဘူးတယ္ေလ။ သူကအခုမွစားဘူးတာ ျပီးေတာ့ ေ၀ဇင္ေကၽြးတာကလဲ အာျပဲေျခာက္ဆိုေတာ့…….
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment